Je veux de l’amour zong Raymond van het Groenewoud ooit. Dat wilde het voormalige vriendje van mijn zus ook. En daarvoor trok ie van alles uit de kast. Hij wilde haar imponeren door haar een weekendje mee te nemen naar Parijs. Dan zou hij haar in de watten leggen. Dat absoluut. En ze zou niets te kort komen. Zeker op culinair gebied niet.
Konijn uit de hoge hoed
’s Avonds, in zo’n romantische bistro in de kunstenaarswijk Montmartre, zou hij haar wel eens laten zien hoe je de lekkerste gerechten bestelt. En als je laat merken dat je Frans spreekt, lopen ze een stapje harder voor je, hield hij haar voor. Tenminste, dat vond hij. Het voorgerecht had het verliefde stelletje inmiddels genuttigd en het hoofdgerecht werd geserveerd. Vriendjelief wilde er graag brood bij en bestelde zo even uit z’n losse pols ‘la pain’. Daarop werd door de ober verbaasd gereageerd. 'Wilt u dat echt?', was de wedervraag. 'Maar natuurlijk,' hield hij vol. La pain, dat moest het worden. Schouderophalend vertrok de ober naar de keuken om even later met een gestoofd konijn terug te komen.
Als hij du pain had besteld, dan had hij niet met een lapin (= konijn in het Frans) opgescheept gezeten. Of ze het tweede hoofdgerecht smakelijk verorberd hebben, ben ik vergeten te vragen. Het is in ieder geval niet de oorzaak van de breuk van hun relatie geweest.
Wil je geen vertalingen waar de honden geen brood van lusten? Neem dan eens contact op: info@topvertalers.nl
